When in England - Loft

Was ik als vegetariër het al niet helemaal eens met het zebra- en luipaardvel op de grond, de ijsbeer die ik ontdekte was wel echt het toppunt. Ook als WNF donateur (4 euro per maand, ja ja) stond ik niet achter deze decoratie. Maar ik was op dat moment op een andere missie dan het redden van de ijsbeer, dus ik stapte voorzichtig over het hoofd heen. Het Braziliaanse meisje met wie ik deze ontdekking deed, was iets minder voorzichtig en ik hoorde de nagels van de ijsbeer op de vloer tikken. Eigenlijk hadden we deze ontdekking helemaal niet moeten doen, want we hadden al lang en breed met onze bagage op Kensington Road moeten staan. Maarja, eigenlijk had de deur van de luxueuze loft waarin we ons bevonden ook niet op slot moeten zitten. 

Misschien is het handig om even uit te leggen waarom ik mij met een Braziliaanse in een loft in Londen bevond. Net als deze ongebruikte blog, heb ik ook al heel lang een couchsurfing profiel waar ik niks mee deed. (Ik zie een patroon). Couch surfen, om  misverstanden te voorkomen, is het overnachten bij een vreemde, meestal in een ander land. Mensen bieden gratis hun bank/bed/matje/vloer aan voor één of meerdere nachten. Waarom doen ze dit? Omdat ze het gezellig vinden, karma, wat voor reden dan ook. Gezien ik maar 22 euro had betaald voor mijn retourvlucht naar Londen, wilde ik de rest van deze vakantie ook low budget houden. (Missie mislukt). Door mijn kieskeurigheid en toch een beetje terughoudendheid,                                                                                                                      want wie weet bij wat voor weirdo je belandt, heb

ik uiteindelijk toch maar een hostel geboekt. Ik was echter even vergeten een hostel te boeken voor mijn tweede weekend in Londen, en op het moment dat ik dat wel wilde doen, bleek alles vol te zitten. Toen kreeg ik een aanbod van Franse meneer W(eirdo) om een nachtje in zijn loft te verblijven. Ondanks een aantal slechte referenties, besloot ik toch maar in te stemmen met dit voorstel. Alles beter dan een nacht in de stromende regen (zie vorige blog over Engeland) door te brengen. Daarnaast zou er ook nog een Braziliaanse met mij daar verblijven, en samen is beter dan alleen. Zo bevond ik mij dus in een enorm appartement in Londen. Het huis was net een museum, met mooie beelden en schilderijen, en dus ook dierenhuiden. Meneer W was aardig, intelligent, heeft zelfs een lekkere maaltijd voor me gekookt, maar ondertussen was hij dus ook een beetje raar. Nu is raar best een breed begrip, maar wat er nou precies zo raar was kan ik ook niet uitleggen. Alhoewel, hoe normaal kun je zijn als je bedreigde dieren als decoratie op je vloer hebt liggen. Meneer W was wel iets geïnteresseerder in mij dan ik in hem, maar vervelend is hij niet geweest. Wat hij met de Braziliaanse heeft gedaan, weet ik niet precies, maar zij was in ieder geval doodsbang voor hem. Ik vond het wel grappig allemaal, en heb heerlijk geslapen in het royale bed

Goed. Ik ontdekte dus een ijsbeer. Eigenlijk was ik op zoek naar een slaapkamer. Althans, dat wist ik toen nog niet. Maar ik was in ieder geval op zoek naar iets. Toen ik weg wilde gaan uit het appartement van meneer W, wist de Braziliaanse niet hoe snel ze haar koffer in moest pakken. Ze wilde direct met me mee. En zo stapten we allebei de slaapkamer uit. Ik opende de voordeur van het appartement, en stond in een bezemkast. Volgens mij is dat wel ongeveer de beste indicatie van hoe groot het appartement was, ik was de locatie van de voordeur kwijt. Nou hadden we die redelijk snel terug gevonden, maar toen diende het volgende probleem zich alweer aan. Hij zat op slot. Terwijl meneer W had gezegd dat ik anytime weg kon gaan. Wat het probleem nog iets omvangrijker maakte, was dat de slaapkamer van meneer W leeg was en zijn telefoon uit stond. Dus gingen we op ontdekkingstocht. Eerst op zoek naar een sleutel, toen naar een telefoonnummer van zijn vriendin die er ook woonde. Dit alles leverde ons niks op, dus gingen we op zoek naar een nooduitgang of iets. Ik in kalme en lacherige staat, de Braziliaanse in vergevorderde staat van paniek. Waarschijnlijk zag ze zichzelf ook al platgewalst met alleen nog een volgestopt hoofd en tikkende nagels op de vloer liggen. Gelukkig ontdekte ik na de ijsbeer al vrij snel nog een slaapkamer (welja) die in gebruik was door meneer W en vriendin, anders vrees ik dat de Braziliaanse zich met koffer en al uit het raam had gestort. Meneer W kwam na wat geroep al snel gehuld in enkel een handdoekje de deur voor ons openen: zijn vriendin had hem bij thuiskomst per ongeluk op slot gedaan. Ik bedankte hem voor zijn gastvrijheid, hij zei dat ik altijd welkom was. Echter, zeer hoogstwaarschijnlijk kom ik er nooit weer, al is het alleen maar om zeker te zijn dat een andere couchsurfer op ontdekkingstocht in de loft niet over mijn hoofd heen hoeft te stappen.

Les Intouchables

Eigenlijk is de titel van deze blog een beetje misleidend. Hij valt namelijk onder de categorie bordjes waarop iets staat als: “SEX – now we have your attention: it’s illegal to smoke here”, die ik wel eens tegenkwam in Australië. Een beetje makkelijk, maar het werkt wel. Hetzelfde doe ik dus met deze titel, want eigenlijk ben ik helemaal niet van plan om over de film Les Intouchables te gaan schrijven. Afgaande op het aantal facebook-posts van vrienden heeft bijna iedereen die film inmiddels wel gezien. If not, shame on you, en ga hem alsnog bezoeken. Universele mening over deze film is dat hij fantastisch en bijzonder grappig is. Wat mij wel opvalt is dat sommige mensen lijken te denken dat dit tegenwoordig de enige Franse film is die de moeite waard is om te kijken. Of die kan concurreren met Hollywoodfilms. Niet waar, want de Franse film heeft een erg goeie filmindustrie, ooit zelfs de grootste, totdat Amerika de Franse film boycotte in de Eerste Wereldoorlog, maar ik zal jullie niet vermoeien met de filmgeschiedenis. Wat ik wel wil doen met deze blog, is een pleidooi houden voor een aantal andere Franse films die tussen Les Fabuleux Destins d’Amelie Poulain en Les Intouchables zijn uitgekomen en ook de moeite waard zijn om te zien. Omdat dat er heel veel zijn, heb ik er voor gekozen om voor nu drie films aan te dragen waarin Audrey Tautou de hoofdrol vertolkt.

HORS DE PRIX Charmante hotelbediende Jean (cabaretier Gad Elmaleh) valt als een blok voor Irène, die alleen voor rijke (oude) mannen gaat. Op eigen onhandige wijze weet Jean Irène voor één avond te verleiden, maar als zijn geld op is, zal hij creatiever moeten zijn om haar voor zich te winnen. Het samenspel tussen deze twee topacteurs is komisch en briljant.

ENSEMBLE C'EST TOUT De magere schoonmaakster Camille wordt door de stotterende Phillibert in zijn luxe Parijse appartement opgenomen. Huisgenoot Franck (Guillaume Canet (The Beach)) heeft hier zo zijn eigen mening over. De emoties lopen af en toe hoog op, maar langzaamaan komen de drie er steeds meer achter dat je samen beter af bent. Als Camille ook nog eens de oma van Franck in het appartement van Philibert opneemt om haar daar te verzorgen, lijkt het allemaal eind goed al goed. Al is het misschien vanaf het begin al duidelijk waar de film naar toe gaat, soms is dat gewoon fijn. De fantastische acteurs zijn erg overtuigend in de dialogen en de muziek maakt het feel good gehalte van de film helemaal compleet.

UN LONG DIMANCHE DE FIANCAILLES Duidelijk een film van Jean Pierre Jeunet (Amélie). Wie goed oplet, ziet dat naast Audrey Tautou nog veel acteurs uit Amélie wederom een plaatsje hebben opgeëist in Jeunet’s film. Dat is niet de enige overeenkomst met de alom geliefde film van Jeunet. Wederom krijgen we een kijkje in de belevingswereld van een bijzondere vrouw. Ditmaal de kreupele Mathilde die haar verloofde Manech verloor in de Eerste Wereldoorlog. Ze wil echter niet geloven dat hij dood is, en begint een bijzondere zoektocht die weliswaar vaak uit toevalligheden bestaat, maar dat is Jeunet makkelijk te vergeven door de sprookjesachtige manier waarop de film en het verhaal zijn vormgegeven. Visueel is de film erg aantrekkelijk, net als in Amélie wordt er gebruik gemaakt van een mooi kleurenpalet. Maar het leukste aan de film zijn de kleine verhaaltjes waarmee personages worden ingeleid en de spelletjes die Mathilde in gedachten speelt: “Als binnen zeven tellen de trein geen tunnel inrijdt, of de conducteur niet komt, is Manech dood.”

When in England - Kind

Wij Nederlanders kunnen altijd heel goed zeiken over het weer. Ons lievelingsonderwerp lijkt het wel. Iedereen weet ook dat in Engeland het weer net zo slecht is als hier. Slechter misschien zelfs nog. Eigenlijk mag het woord ‘misschien’ wel weg uit die zin. Regen is dagelijkse kost in Engeland. Althans wel die 8 dagen dat ik er was, en dat vind ik toch wel een redelijke indicatie van hoe het er de andere 359 dagen van het jaar uit zal zien. Al na een paar uur in Londen heb ik dan ook een paraplu aangeschaft. Nog geen 24 uur heeft deze het vol gehouden. Ik snap niet hoe andere mensen in volledige harmonie met hun paraplu over straat kunnen lopen. Ik kan dat niet. Ik heb al na 5 minuten ruzie met mijn paraplu. Dit leidde uiteindelijk tot een hevig gevecht waarbij de paraplu vast zat in mijn haar en mijn bril van mijn hoofd gooide. Charming ja. Erg charming. Even wilde ik op de grond neerstorten en in de regen gaan zitten als een dwars kind. Iets in mij hield mij toch tegen en met een demonstratief gebaar gooide ik de paraplu in een prullenbak en deed ik net of de regen mij niets deed. 

Een paar dagen later deed iemand anders echter precies wat ik had willen doen toen, op mijn slechtste moment in Londen. Ik stond in Totnes te wachten op Tony, mijn Nieuw Zeeland reisbuddy. Ineens hoorde ik een doffe dreun, toen ik omkeek zag ik een zwerver die blijkbaar zijn backpack op de grond had gegooid. Hij was een nogal zielige verschijning, hij sjokte verder met zijn grote wanten troosteloos naar beneden hangend. Toen hij dichterbij kwam merkte ik dat hij huilde. Hij keerde zich echter weer om en pakte de backpack op. Om hem na 5 meter toch weer af te gooien. Vervolgens sjokte hij weer verder om op een parkeerplaats neer te zakken en in een slaaphouding te gaan liggen. Verbaasd keek ik naar dit tafereel. Ik voelde tegelijkertijd medelijden en ontzag voor deze man. Deze man wel, durfde zich over te geven aan zijn gevoel en zich te gedragen als een dwars kind. Na een tijdje herpakte hij zich schijnbaar, pakte zijn backpack weer op en liep verder. Ik vroeg me af of het voldoening had gegeven. Mij geeft het voorlopig genoeg voldoening om te zeiken over het weer, zoals het een echte Nederlander betaamt.